Μετά από ένα φοβερό Πρωτάθλημα, ο Marc Marquez είναι εδώ και λίγες ώρες ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής για το 2017.

Ο 24χρονος πήρε τον 6ο Παγκόσμιο Τίτλο του και τον τέταρτό του στη μεγάλη κατηγορία, σε μόλις πέντε χρόνια: ένα ποσοστό επιτυχίας 80%!

Μόνο το 2015 έχασε τον Τίτλο, μετά από δυο σεζόν (2013-2014) που πανηγύρισε αυτός εις βάρος των αντιπάλων του.

Το 2016 επανήλθε πιο δυνατός αλλά και συγκρατημένος στις αντιδράσεις του μέσα στις πίστες και πήρε τον Τίτλο του Πρωταθλητή, όπως και φέτος μετά από έναν δραματικό αγώνα.

Ο Marc έκανε το ντεμπούτο του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2008, στην κατηγορία των 125cc ξεκινώντας την παρουσία του από τον τρίτο αγώνα της σεζόν, στο Estoril της Πορτογαλίας.

Εκείνη τη χρονιά πήρε την 13η θέση στη βαθμολογία αλλά και το πρώτο βάθρο της καριέρας του, στο Donington Park που τότε φιλοξενούσε το Βρετανικό GP.

Την επόμενη σεζόν ήταν στους δέκα καλύτερους της χρονιάς, έχοντας την 8η θέση στη βαθμολογία και προσθέτοντας ένα ακόμα βάθρο στο ενεργητικό του (Jerez).

Το 2010 ήταν η χρονιά του πρώτου θριάμβου του, καθώς κέρδισε τον Τίτλο με διαφορά 14β από τον Nico Terol, έχοντας 10 νίκες μέσα στη σεζόν κι άλλα δυο βάθρα.

Το 2011 ήταν η χρονιά που παραλίγο να χάσουμε την ευκαιρία να θαυμάζουμε αυτόν τον σπουδαίο αναβάτη μέσα στις πίστες του Παγκοσμίου.

Στην πρώτη του παρουσία στην Moto2 πάλεψε για τον Τίτλο με αντίπαλο τον Stefan Bradl, από τον οποίο έχανε με μόλις 3β δυο Γύρους πριν το τέλος.

Με αυτή τη διαφορά οι δυο αντίπαλοι έφτασαν στην Μαλαισία, για τον προτελευταίο αγώνα εκείνης της σεζόν, όταν ο Marquez έπεσε στα ελεύθερα και τραυματίστηκε σοβαρά.

Το πρόβλημα ήταν στην όρασή του (διπλωπία) και ο ίδιος δεν γνώριζε αν θα μπορέσει να συνεχίσει ή όχι την καριέρα του, μέχρι που τελικά βρέθηκε ο γιατρός που τον χειρούργησε με επιτυχία.

Το πρόβλημα λύθηκε και το 2012 στέφθηκε Πρωταθλητής Moto2 με εννέα νίκες κι άλλα τέσσερα βάθρα, κάνοντας εξαιρετικούς αγώνες όπως π.χ. στην Valencia, όταν από το τέλος πήρε τη νίκη.

Μετά ήρθε η ώρα του προβιβασμού του στη μεγάλη κατηγορία, το 2013, στην εργοστασιακή ομάδα της Repsol Honda και στη θέση του μεγάλου Casey Stoner που αποσύρθηκε.

Ξεκίνησε με βάθρο στο Qatar και πήρε την πρώτη του νίκη στην κατηγορία μόλις στον δεύτερό του αγώνα, στη «δική του» πίστα του Τέξας.

Η συνέχεια γνωστή, με τον Marquez να γράφει ιστορία και να γίνεται ο μικρότερος σε ηλικία αναβάτης στην ιστορία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, που πήρε τον Τίτλο.

Το 2014 ήταν σαρωτικός και είχε 10 νίκες στους πρώτους 10 αγώνες της χρονιάς, κατακτώντας τον Τίτλο μέσα στην πίστα της Honda, στο Motegi της Ιαπωνίας.

Την επόμενη σεζόν ξεκίνησε καλά, αλλά δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του πάνω στη σέλα και έκανε πολλά λάθη μέσα στη σεζόν.

Μέχρι να φτάσουμε στους τρεις συνεχόμενους Γύρους του Οκτωβρίου στην Ασία, ο Marquez - για πρώτη φορά - ήταν εκτός διεκδίκησης Τίτλου.

Αυτό δεν τον απέτρεψε από το να πάρει τη νίκη σ’ έναν εκπληκτικό αγώνα στο Phillip Island για να φτάσει στην Sepang με τα γνωστά γεγονότα ανάμεσα σ’ αυτόν και τον Valentino Rossi.

Το 2016 έδειξε μια διαφορετική προσέγγιση στους αγώνες, προσπαθώντας να χαλιναγωγήσει τον εαυτό του που κυνηγούσε τη νίκη σε κάθε αγώνα, χωρίς να σκέφτεται το Πρωτάθλημα.

Το κατάφερε σε αρκετά μεγάλο βαθμό κι έτσι έφτασε και πάλι στο Motegi ως ο μόνος αναβάτης της μεγάλης κατηγορίας που είχε βαθμούς σε όλους τους προηγούμενους αγώνες.

Η διαφορά του από τον δεύτερο ήταν μεγάλη, στους 52β και ο Marquez κατέκτησε τον Τίτλο παίρνοντας παράλληλα και τη νίκη μέσα στην πίστα της Honda.

Φέτος έκανε και πάλι ελεγχόμενο ξεκίνημα, κατακτώντας τη νίκη εκεί που μπορούσε (Τέξας) και κυνηγώντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σε άλλες πίστες που δεν ήταν πολύ δυνατός.

Όμως τα πράγματα δεν ήταν ιδιαιτέρως εύκολα. Στο Le Mans είχε ένα δεύτερο «μηδέν» μετά την πτώση στην Αργεντινή, ενώ στον επόμενο Γύρο, στο Mugello, έμενε 6ος.

Σ’ εκείνο το σημείο η διαφορά του από τον πρώτο, τον Vinales, ήταν στους 37β και ο ίδιος δεν ήταν σε καλή ψυχολογική κατάσταση. Όμως το MotoGP είναι ομαδικό άθλημα.

Δίπλα του είχε ανθρώπους που τον στήριξαν και πίστευαν σ’ αυτόν, όπως ο αρχιμηχανικός του, ο Santi Hernandez που του είχε πει ότι μέχρι τα μισά του Πρωταθλήματος θα ήταν και πάλι διεκδικητής.

Έτσι κι έγινε, καθώς ήρθε η νίκη σε μια άλλη «δική του» πίστα, το Sachsenring και ο Marquez ήταν πρώτος στη βαθμολογία.

Στην πραγματικότητα ήδη από το Montmelo ο Marquez είχε ξεκινήσει τη δική του αντεπίθεση και απ’ όλους τους άλλους, μόνο ο καταπληκτικός Dovi ήταν σε θέση να τον «κοιτάξει στα μάτια».

Από την Βαρκελώνη μέχρι και το Phillip Island, σε διάστημα δέκα συνεχόμενων αγώνων, ο 24χρονος άσος ήταν σταθερά στο βάθρο των νικητών με εξαίρεση τον αγώνα στο Silverstone, όπου και τον πρόδωσε ο κινητήρας του.

Από τα δέκα αυτά GP είχε νικήσει στα πέντε κι έκανε αγώνα τακτικής στην Μαλαισία, στον προτελευταίο αγώνα της σεζόν για να πάρει όσους περισσότερους βαθμούς γινόταν.

Με την 4η θέση στην Sepang, ο Marquez έφτασε στην Valencia μ’ ένα προβάδισμα 21β και γνωρίζοντας καλά ότι του αρκούσε μια 11η θέση για να πάρει τον έκτο του Τίτλο.

Ο ίδιος κυνήγησε ακόμα και τη νίκη, ένας λάθος του παραλίγο να τον θέσει εκτός μάχης, όμως έκανε (ακόμα ένα) καταπληκτικό σώσιμο κι έμεινε πάνω στη μοτοσυκλέτα για να πάρει την 3η θέση.

Παρά τις 27 πτώσεις του σε όλη τη διάρκεια της σεζόν (ή 27,5 όπως έλεγε ο ίδιος αστειευόμενος μετά το τέλος του αγώνα στην Valencia) ο Marquez έγραψε ακόμα ένα σπουδαίο κεφάλαιο στη λαμπρή καριέρα του!