Η Roberta Ponziani, 28 ετών, αγωνίζεται εδώ και πολλά χρόνια, αλλά όταν ήταν παιδί, κανείς δεν θα φανταζόταν ότι θα ακολουθούσε καριέρα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό - ούτε καν οι γονείς της, που διατηρούν έναν επιτυχημένο φούρνο.

«Η οικογένειά μου έχει έναν φούρνο και ζαχαροπλαστείο. Είναι οικογενειακή επιχείρηση, οπότε ουσιαστικά μεγάλωσα εκεί και τώρα δουλεύω μαζί με τους γονείς μου. Τα πρωινά είμαι εκεί και τα απογεύματα προπονούμαι».

«Κανείς στην οικογένεια δεν οδηγούσε μοτοσυκλέτες, αλλά όταν ήμουν μικρή υπήρχε μια πίστα για μίνι-μοτοσυκλέτες κοντά στο σπίτι. Μια μέρα, αυθόρμητα, το δοκίμασα - και μου άρεσε! Ο πατέρας μου μού αγόρασε μοτοσυκλέτα όταν ήμουν 9 ετών και από τότε ξεκίνησαν όλα. Αλλά δεν είχε ιδέα από αυτόν τον κόσμο… Ξεκίνησα να αγωνίζομαι σε μια πίστα κοντά στο σπίτι και ο πατέρας μου απλώς με πήγαινε, έβαζε βενζίνη στη μοτοσυκλέτα και αυτό ήταν - εγώ απλά οδηγούσα έτσι. Οι άλλοι μας κοιτούσαν και έλεγαν “ναι, αλλά πρέπει να αλλάξετε τα λάστιχα ή κάτι”. Νόμιζα ότι ήμουν καλή. Ο πατέρας μου στην αρχή δεν πίστευε ότι ήμουν καλή, αλλά μετά άρχισα να αγωνίζομαι και κέρδισα το Ιταλικό πρωτάθλημα μίνι-μοτοσυκλετών απέναντι σε αγόρια. Ήμουν το μόνο κορίτσι - για πολλά χρόνια ήμουν η μόνη που αγωνιζόταν σε αυτές τις κατηγορίες απέναντι στα αγόρια. Όταν μεγάλωσα, άρχισαν να εμφανίζονται και κάποια νεότερα κορίτσια και τώρα αγωνίζονται στο Ιταλικό CIV. Αλλά στην αρχή, για εφτά ή οχτώ χρόνια, ήμουν μόνη μου».

Ρεύματα Αλλαγής

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν το 2019, όταν η ομάδα MotoxRacing πήρε τέσσερα ή πέντε κορίτσια και διοργάνωσε ένα τρόπαιο. Μόλις δύο χρόνια αργότερα, αυτό εξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα γυναικών και πολλές πιο δυνατές αναβάτριες άρχισαν να συμμετέχουν.

«Τα τελευταία χρόνια φτάσαμε να είμαστε είκοσι κορίτσια και τώρα έχουμε παγκόσμιο πρωτάθλημα! Πριν τη δημιουργία της σειράς αποκλειστικά για γυναίκες, αγωνιζόμουν αλλά πάντα με τους άντρες, τερμάτιζα ίσως 10η. Περνούσα καλά στις Εθνικές κατηγορίες, αλλά δεν είχα κάποιο παγκόσμιο στόχο, ξέρεις, απέναντι στους άντρες. Τώρα που έχουμε παγκόσμιο πρωτάθλημα, είμαι χαρούμενη γιατί βλέπω έναν στόχο – θέλω να κερδίσω. Ήθελα να κερδίσω και πριν, φυσικά, αλλά με τους άντρες είναι δύσκολο».

«Ειλικρινά, δεν πίστευα ότι θα ήμουν τόσο δυνατή. Ξεκίνησα με μίνι-μοτοσυκλέτες και μετά 300άρες, αλλά δεν οδηγούσα Moto3 ή 600 ή κάτι τέτοιο, οπότε δεν είχα μεγάλες προσδοκίες όταν ξεκίνησα πέρσι στο WorldWCR γιατί δεν είχα τόση εμπειρία. Δεν ήξερα όλες τις πίστες ή αυτή τη μοτοσυκλέτα και δεν είχα το επίπεδο εμπειρίας που έχουν η Maria ή άλλες που έχουν ήδη αγωνιστεί σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Από τις πιο δυνατές, είμαι από αυτές με τη λιγότερη εμπειρία. Αλλά τερμάτισα 5η πέρσι, οπότε φέτος θέλω να μπω στην τριάδα και θα ήθελα να κερδίσω κάποιους Αγώνες».

Μεγάλα Βήματα

Λαμβάνοντας υπόψη τα μεγάλα βήματα των τελευταίων δέκα ετών, η Roberta είναι αισιόδοξη για τις προοπτικές των γυναικών αναβατριών στο μέλλον.

«Ξέρεις, κάποιος με ρώτησε “οκ, αν κερδίσεις το παγκόσμιο πρωτάθλημα γυναικών, μετά τι;” Και είναι μια περίεργη ερώτηση, γιατί δεν υπάρχει άλλη κατηγορία για να ανέβεις. Αυτό είναι προς το παρόν, η κορυφή. Ίσως πρέπει να δημιουργηθούν περισσότερες κατηγορίες, δεν ξέρω. Πριν πέντε χρόνια, σκεφτόμουν να τα παρατήσω. Αλλά τώρα υπάρχει παγκόσμιο πρωτάθλημα, οπότε ίσως σε άλλα πέντε χρόνια να έχουμε και γυναικείο Superbike. Πολλά μπορούν να αλλάξουν, αν σκεφτούμε ότι πριν όχι και τόσα χρόνια ήμουν το μόνο κορίτσι που αγωνιζόταν σε μίνι-μοτοσυκλέτες στην Ιταλία»!

«Υπάρχουν μερικά κορίτσια που θα πουν, ναι, αλλά είναι μόνο για γυναίκες και εγώ θέλω να αγωνιστώ με τους άντρες - υπάρχει ακόμα αυτό το θέμα, σαν να μην είναι το ίδιο να είσαι πρώτη στις γυναίκες με το να είσαι πρώτη στους άντρες. Αλλά τώρα στην Ιταλία υπάρχουν πολλά περισσότερα κορίτσια που ανεβαίνουν και έχουμε φυσικά το Ιταλικό πρωτάθλημα γυναικών. Το μόνο είναι ότι, τώρα που έχουμε Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πρωτάθλημα, λιγότερα κορίτσια επιλέγουν να μπουν στα Εθνικά και έτσι νομίζω πρέπει να βρουν έναν τρόπο να ενισχύσουν αυτές τις συμμετοχές. Ή ίσως να πουν ότι μπορείς να πας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μόνο αν έχεις κερδίσει έναν Εθνικό Τίτλο και έτσι να έχεις κάποια καλή εμπειρία, για παράδειγμα».

Συναθλήτριες, Σημεία Καμπής και το Αύριο

Όσο για το παρόν, η Roberta νιώθει σαν στο σπίτι της στο WorldWCR, αγωνιζόμενη δίπλα σε γυναίκες με τις οποίες έχει χαράξει αυτή την πρωτοποριακή πορεία.

«Τα πηγαίνω καλά με όλες, αλλά οι αναβάτριες που ξέρω καλύτερα είναι οι Beatriz, Sara και Maria. Η Maria είναι τώρα συναθλήτριά μου και με τις Sara και Beatriz κάναμε μαζί το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Πέρσι, όταν η Sara κέρδισε τον πρώτο της Αγώνα, χάρηκα γιατί σκέφτηκα “ουάου, ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή και φτάσαμε ως εδώ” – κατάλαβα επιτέλους το επίπεδο που μπορώ κι εγώ να φτάσω. Και είναι απίθανο, γιατί ήμουν κοντά στο να τα παρατήσω. Ήμουν 23, δεν υπήρχε παγκόσμιο πρωτάθλημα, ξοδεύεις χρήματα, δεν βρίσκεις χορηγούς… τι να κάνεις; Και τώρα δες πού φτάσαμε».

«Και όσο για το μέλλον, θα ήθελα να μείνω σε αυτόν τον κόσμο. Αν όχι ως αναβάτρια, τότε κάνοντας σχολές οδήγησης και ίσως συνεχίζοντας με την οικογενειακή επιχείρηση. Ίσως να φτιάξουμε ομάδα — και ο φούρνος να είναι ο χορηγός»!