Εδώ και καιρό σχεδιάζαμε μια μοτοεκδρομή για την παρακολούθηση κάποιου MotoGP, απλά δεν μπορούσαμε να βρούμε κοινή ημερομηνία. Τελικά, ο υπογράφων (TDM 900), ο Μιχάλης και ο Παναγής (αμφότεροι με Vstrom 650) καταλήξαμε στην επιλογή του Sachsenring. To «ντάλα καλοκαίρι» δεν μας προβλημάτισε (πίσω έχει η αχλάδα την ουρά) μια και δεν έχει τύχει ποτέ να επισκεφτούμε την κεντρική Ευρώπη χωρίς να φάμε έστω και λίγο βροχή. Το ενδιαφέρον για την περίπτωση ήταν η απόφαση να «ανεβούμε» από Βαλκάνια: από τον παλιό, καλό δρόμο μέσω Γιουγκοσλαβίας... Οι προετοιμασίες ήταν οι ελάχιστες απαραίτητες: μόνο κάποιοι χάρτες, ώστε να ξέρουμε τουλάχιστον που πηγαίνουμε. Ο χρόνος αρκετά περιορισμένος για τα χιλιόμετρα: Από Τετάρτη σε Τετάρτη και το διάστημα είναι ήδη αρκετά πιεσμένο. Eπί τέλους φτάνει η Τετάρτη (11/7). Ξεκινάμε χαράματα, οι δύο από Αθήνα και ο τρίτος από Πάτρα. Συνάντηση κοντά στη Λαμία και ο καιρός αρχίζει ήδη να μας δείχνει σημάδια για το τι πρόκειται να ακολουθήσει με πολλή ζέστη, αλλά εμάς δεν πάει το μυαλό μας ότι αυτό είναι μόνο η αρχή... Ο δρόμος μέχρι τους Ευζώνους γνωστός στους περισσότερους. Σε μένα που δεν κάνω συχνά τη διαδρομή, μου φαίνεται ότι ο δρόμος Αθήνα - Θεσσαλονίκη έχει χειροτερεύσει. Μάλλον είναι τα έργα... Φτάνουμε Ευζώνους. Είναι ακόμα μεσημέρι και αποφασίζουμε με συνοπτικές διαδικασίες να προχωρήσουμε μέχρι να βραδιάσει. Μπαίνουμε στα Σκόπια χωρίς πολλή ταλαιπωρία (απαραίτητο το διαβατήριο και η πράσινη κάρτα). Ο τόπος μάλλον ξερός και με ελάχιστα χωριά στη διαδρομή. Στην μέση περίπου των 200 χλμ που χρειάζεται για να διασχίσεις τη χώρα, κάνουμε στάση για ανασυγκρότηση στο Stobi: αρχαιολογικός χώρος (Ρωμαϊκής περιόδου) με παρακείμενο καφέ. Ο νεαρός που μας εξυπηρετεί πολύ φιλικός και με άψογα αγγλικά. Εμείς έχουμε ήδη χύσει τα πρώτα κιλά ιδρώτα και βρίσκουμε την ευκαιρία να τα αναπληρώσουμε. Υποσχόμαστε να ξαναπεράσουμε στο γυρισμό για να ψωνίσουμε ίσως και κάποιο μπουκάλι κρασιού (τα αμπέλια που ήταν διάσπαρτα στην περιοχή μας προϊδέασαν θετικά). Ο λογαριασμός πληρώνεται και σε Ευρώ. Το ίδιο και τα διόδια - εκεί βέβαια, είσαι στο έλεος του υπαλλήλου... Ο δρόμος στα Σκόπια, ο μισός καλός ο άλλος μισός μια λωρίδα ανά κατεύθυνση. Κάποια στιγμή αφήνουμε τη γείτονα χώρα και μπαίνουμε στη Σερβία, πάλι χωρίς μεγάλη καθυστέρηση. Ακολουθεί υπέροχη διαδρομή μιας λωρίδας ανά κατεύθυνση με στροφιλίκια, που θέλει όμως προσοχή γιατί κάποιοι προσπερνάνε λεωφορεία (!) πάνω στις στροφές. Ο δρόμος συνεχίζει έτσι σχεδόν ως τη Nice, την πρώτη μεγάλη πόλη του νότου της Σερβίας. Έχει σχεδόν νυχτώσει και αποφασίζουμε να καταλύσουμε εκεί. Μπαίνουμε στο κέντρο και διακρίνουμε ψηλό κτίριο ξενοδοχείου που στην εποχή του (επί σοσιαλιστικού καθεστώτος) θα πρέπει να ήταν κάτι καλό. Τα 60 € που μας ζητάνε για το δίκλινο (μαζί με γκαράζ για τις μηχανές) δεν μας φαίνονται πολλά για τη συγκεκριμένη στιγμή και προχωράμε για το μείζον θέμα της στιγμής: να βρούμε κάτι να φάμε. Πράγματι, σε παρακείμενο πεζόδρομο, βρίσκουμε ψησταριά και τρώμε 3 άτομα με 25 € συνολικά, συμπεριλαμβανομένων και 6 μπιρών. Και να σκεφτεί κανείς ότι το γκαρσόν δε γνώριζε ξένη γλώσσα. Στη συνέχεια εκτιμούμε ιδιαίτερα τη ζωντάνια της πόλης και την νεολαία που γεμίζει τα μπαράκια (τραπεζάκια έξω) της περιοχής. Η επόμενη μέρα μας βρίσκει να κάνουμε μια σύντομη βόλτα στην πόλη και στη συνέχεια να αναχωρούμε για Βορά. Ο δρόμος γίνεται πλέον αυτοκινητόδρομος, αλλά αντίστοιχα αυξάνονται και τα διόδια (είναι υπερβολικά ακριβά σε όλη τη Σερβία). Επιπλέον και στα βενζινάδικα μας ψιλοκλέβουν μια και πληρώνουμε σε Ευρώ. Πλησιάζοντας το Βελιγράδι δεν αντιστεκόμαστε στην ιδέα να μπούμε μέσα για ένα καφέ και αυτό μας αποζημιώνει: η πρώτη ματιά μας αποκαλύπτει μια όμορφη πόλη, με πολύ πράσινο και πανέμορφα κτίρια. Καθυστερούμε να βρούμε την έξοδο και συνεχίζουμε με σκοπό να καλύψουμε όσο περισσότερα χιλιόμετρα μπορούμε. Η Σερβία μας αποχαιρετά και η Ουγγαρία μας καλωσορίζει με τους υπέροχους και σχετικά άδειους δρόμους της. Όντας ακόμα στην αρχή της εκδρομής και με όρεξη για πολλά… αποφασίζουμε η επόμενη στάση να είναι Βουδαπέστη. Μπαίνοντας στο «Μικρό Παρίσι» της ανατολικής Ευρώπης, καθυστερούμε αρκετά στην εύρεση ξενοδοχείου και το πληρώνουμε ακριβά (110€ το δίκλινο) όπως και το φαγητό που ακολουθεί. Μάλλον η Βουδαπέστη δεν ήταν καλή ιδέα, μια και δεν προλαβαίνουμε να δούμε και τίποτε. Το άλλο πρωί συνεχίσουμε με σκοπό το βράδυ να φτάσουμε κάπου κοντά στην πίστα. Διασχίσουμε το υπόλοιπο κομμάτι της Ουγγαρίας και μπαίνουμε Σλοβακία. Περνάμε έξω από Μπρατισλάβα και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Η Τσεχία δεν αργεί να αντικαταστήσει την τρέχουσα χώρα… Περνάμε έξω και από την Πράγα. Μέχρι τώρα ο καιρός είναι ζεστός αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο με εξαίρεση το πέρασμα των Σκοπίων. Σταματάμε που και που για καφέ, υγρά και ξεκούραση. Έχει όμως αρχίσει και σουρουπώνει και ακόμα δεν έχουμε «πιάσει» Γερμανία. Κάποια στιγμή περνάμε το Κομούτοβ την τελευταία Τσέχικη πόλη και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε. Έχει πέσει η νύχτα και το κρύο κάνει αισθητή την παρουσία του. Μπαίνουμε στη Γερμανία από ένα υπέροχο φιδίσιο δρόμο (όσο μπορούμε να καταλάβουμε λόγω του σκότους). Σταματάμε για λίγο σε ένα χωριό και ο Μιχάλης προτείνει να συνεχίσουμε μέχρι το Κέμνιτζ… Δυστυχώς συμφωνούμε και σε μια ώρα περίπου βρισκόμαστε να κάνουμε βόλτες στο Κέμνιτζ και να ακούμε απογοητευμένοι αρνητικές απαντήσεις στην ερώτηση αν υπάρχει διαθέσιμο δωμάτιο… Πράγματι η πόλη είναι πλήρης για τον αγώνα του motoGP μια και είναι η κοντινότερη μεγάλη πόλη στην πίστα. Αφού τρώμε σε Ελληνικό εστιατόριο με την ελπίδα να βρεθεί λύση, τελικά ανακαλύπτουμε δωμάτια μόνο για το βράδυ της Παρασκευής στο Mercury hotel (118€ το δίκλινο!). Μας αποζημιώνει το γεγονός ότι το ξενοδοχείο είναι υπέροχο, και η ατμόσφαιρα είναι αγωνιστική… Ξημερώνει, παίρνουμε πρωινό και ξεκινάμε για Λειψία, ελπίζοντας στη διαδρομή να βρούμε κάτι για να καταλύσουμε. Τελικά φτάνουμε στην Λειψία και μόνο εκεί βρίσκουμε ελεύθερα δωμάτια. Κάτι είναι κι αυτό αλλά έτσι δεν προλαβαίνουμε να πάμε στα δοκιμαστικά. Δεν πειράζει. Θα δούμε την Λειψία. Και κάπου εδώ ξεκινάει ο καύσωνας, που θα μας συντροφέψει σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι: Το βράδυ στη Λειψία συνειδητοποιούμε ότι η ζέστη είναι κάτι περισσότερο από αυτήν που αφήσαμε στην Αθήνα. Και ακόμα χειρότερα εδώ το νερό είναι είδος πολυτελείας: δεν το σερβίρουν και αν το ζητήσεις είναι πανάκριβο. Το βράδυ στο ξενοδοχείο, επιβεβαιώνουμε τις καιρικές συνθήκες μια και είναι πολύ δύσκολο να κοιμηθούμε. Και όσο για air-condition… Ξεχάστε το. Ξημερώνει Κυριακή και εμείς είμαστε στο πόδι από νωρίς. Ο στόχος είναι να φτάσουμε στην πίστα πουρνό-πουρνό, ώστε να τη δούμε, να βρούμε εισιτήρια, κ.λπ. Πράγματι, με μια στάση για προμήθεια νερών στο δρόμο, και μέσα από μια πανέμορφη διαδρομή ζυγώνουμε γρήγορα στην πίστα. Κοντά στην πίστα η κίνηση πυκνώνει: τόσο μηχανές όσο και τα αυτοκίνητα, σιγά -σιγά δημιουργούν μποτιλιάρισμα. Ευτυχώς οι τροχαίοι δίνουν προτεραιότητα στις μηχανές! Οι Γερμανοί, διστακτικά στην αρχή αλλά με μεγαλύτερη ευκολία στη συνέχεια, μας αντιγράφουν και «διηθούνται» από παντού μέσα από τα τετράτροχα. Ευτυχώς, μάλλον εύκολα τελικά, φτάνουμε και παρκάρουμε τις μηχανές. Ο ιδρώτας τρέχει ήδη ποτάμι. Ενωνόμαστε με το ανθρώπινο ποτάμι που κατηφορίζει περπατώντας τον δρόμο προς την είσοδο της πίστας. Ρωτάμε για εισιτήρια: τα τελευταία είναι στους όρθιους της πίστας (52€). Αγοράζουμε 3 και μπαίνουμε. Κάνουμε μια σύντομη βόλτα και βρίσκουμε ένα μάλλον καλό παρατηρητήριο. Οι περισσότεροι θεατές έχουν βγάλει τα ρούχα τους και κάνουν ηλιοθεραπεία σε συνθήκες παραλίας. Μας κοιτάνε με περιέργεια που εξακολουθούμε να φοράμε τα μακρυμάνικα μπλουτζίν μπουφάν σε συνδυασμό με καπέλα και μπαντάνες. Αύριο, σκέφτομαι, θα καταλάβουν το γιατί. Εν τω μεταξύ ξεκινάνε ο αγώνας των 125 και αμέσως μετά τα 250. Το νερό τελειώνει και διαπιστώνουμε ότι στην πίστα το νερό (όταν το βρεις) κοστίζει όσο και η μπίρα (3€). Η ώρα προχωράει και ο ήλιος γίνεται ακόμα πιο καυτός. Ήρθε όμως η ώρα των κορυφαίων οδηγών και το ηθικό αναπτερώνεται. Περνάνε 2-3 στροφές με μεγάλο συναγωνισμό και μετά ο Ρόσσι πέφτει σχεδόν μπροστά μας. Η απογοήτευση είναι φανερή στο κοινό. Ο υπόλοιπος αγώνας κυλάει απλά γιατί πρέπει να κυλήσει. Στη διάρκεια του μας πλησιάζουν κάποιοι Λαρισαίοι που είχαν έρθει και αυτοί μέσω Ιταλίας όμως και πιο εκδρομικά (όσον αφορά τις διαθέσιμες μέρες). Ακούνε για τα Βαλκάνια και το σκέφτονται, αλλά στη συνέχεια θυμούνται ότι δεν έχουν διαβατήρια. Κάποια στιγμή τελειώνουν και τα motoGP και μετά από λίγο ακούμε να γυρίζουν την πίστα μηχανές. Κοιτάμε λίγο καλύτερα και διαπιστώνουμε ότι είναι τα side cars. Είχα χρόνια να δω, νόμιζα ότι είχαν σταματήσει. Καθόμαστε λίγο και διαπιστώνουμε ότι ο αγώνας είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντας. Έχει όμως περάσει η ώρα και αν μείνουμε κι άλλο, δεν θα γλιτώσουμε την ηλίαση. Ξεκινάμε το βασανιστικό περπάτημα της επιστροφής. Βρίσκουμε τις μηχανές να καίνε. Ευτυχώς που δεν έχουμε βάλει το βαρύ ρουχισμό και έχουμε τα τζιν. Στο δρόμο για Λειψία σταματάμε τουλάχιστον τρεις φορές για νερό. Η άλλη μέρα μας βρίσκει να παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής με κατεύθυνση το Μόναχο. Αλλάζουμε έτσι λίγο τη διαδρομή με σκοπό να διανυκτερεύσουμε στη Λουμπλιάνα όπου μας περιμένει ο φίλος μας ο Μανώλης (κάτοικος της πόλης για πάνω από 5 χρόνια). Οι Γερμανικού αυτοκινητόδρομοι, πηγμένοι από Γερμανούς και άλλους που ξεκινάνε τις διακοπές τους και κάτω από 30 - 35 βαθμούς Κελσίου δεν είναι και ιδιαίτερα ευχάριστοι. Όσο είναι πρωί ακόμα, τα χιλιόμετρα φεύγουν. Στη συνέχεια όμως, τα πράγματα δυσκολεύουν. Το μεσημέρι σταματάμε σε βενζινάδικο επί του αυτοκινητοδρόμου όπου τα θερμόμετρα έχουν ξεπεράσει τους 38 βαθμούς. Καθόμαστε εκεί τουλάχιστον 2 ώρες. Κάποια στιγμή ξαναξεκινάμε. Μπαίνουμε στην Αυστρία χωρίς διατυπώσεις και χωρίς σχεδόν να το καταλάβουμε. Βέβαια το τοπίο αλλάζει: Αρχίζουν τα βουνά και τα ποτάμια. Τα τούνελ μας εντυπωσιάζουν για μια ακόμα φορές αλλά στο τέλος μας κουράζουν. Θυμόμαστε τα αντίστοιχα στα Σκόπια που με τον ισχνό φωτισμό τους ήταν τουλάχιστον επικίνδυνα τη μέρα. Έχει αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και μόλις έχουμε καταφέρει να φτάσουμε στη σύνορα με τη Σλοβενία. Τρώμε αρκετό χρόνο να βρούμε το σπίτι του Μανώλη και πλέον έχει πέσει η νύχτα. Τα ψητά όμως μας περιμένουν στην ψησταριά, οι μπίρες είναι παγωμένες και έχουμε πολλά να πούμε. Το επόμενο πρωί το ξύπνημα αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολο. Έχουμε όμως να κάνουμε ακόμα πολλά χιλιόμετρα. Φεύγουμε με κατεύθυνση το Ζάγρκεμπ (Κροατία). Τα χιλιόμετρα περνούν και εμείς έχουμε αρχίσει να κουραζόμαστε για τα καλά. Άλλη μια μέρα καύσωνα. Ο δρόμος επίπεδος, ο ήλιος να σε χτυπάει αλύπητα. Περνάμε το Ζάγκρεμπ και ο δρόμος μας οδηγεί στο Βελιγράδι. Η αρχική σκέψη να φτάσουμε στο ύψος της Nice εγκαταλείπεται και καταλύουμε σε motel λίγο μετά το Βελιγράδι, μετά από μια άκαρπη προσπάθεια να βρούμε κατάλυμα σε χωριό δίπλα στο δρόμο. Τρώμε και πάμε για ύπνο. Το άλλο πρωί ξεκινάμε αρκετά νωρίς, αλλά έχουμε να κάνουμε πάνω από 1,100 χλμ. Η σκέψη και μόνο αυτή μας ρίχνει το ηθικό. Πρώτη στάση λίγο μετά τη Nice. Το γκαρσόνι μιλάει σπαστά Ελληνικά. Μας λέει ότι έχει ζήσει στην Κατερίνη. Κάποια στιγμή μπαίνουμε στα Σκόπια. Κόλαση με 39 βαθμούς. Ελάχιστα αυτοκίνητα στο δρόμο. Σταματάμε στο Stobi γιατί κάπου πρέπει να σταματήσουμε. Αγοράζουμε και Ρακί «Μακεδονίας» για την Ελλάδα. Ξαναξεκινάμε. Δεν ξέρω και γω πως, φτάνουμε Κατερίνη. Πάλι μακρά στάση για ανασυγκρότηση αλλά έχουμε μπει Ελλάδα. Ο καιρός έχει βελτιωθεί! Οι θερμοκρασίες έχουν πέσει. Πάμε για κάτω αλλά τα χιλιόμετρα δεν βγαίνουν. Έξω από τη Λαμία μας πιάνει το βράδυ. Οι άλλοι θα πάνε Πάτρα αλλά μάλλον δεν πρόκειται να περάσουν τον Μπράλο το βράδυ. Εγώ τους χαιρετώ και ξεκινάω. Ίσως η χειρότερη διαδρομή ήταν αυτή: από τη Λαμία στην Αθήνα. Ειδικά τα κομμάτια που γίνονται έργα. Πρέπει να φτάσω όμως γιατί περιμένει η γυναίκα μου και ο μικρός... Περασμένα μεσάνυχτα μπαίνω στο σπίτι. Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα τι κάναμε: μέσα σε 8 μέρες περάσαμε από 9 χώρες και τα κοντέρ έγραψαν κοντά στα 5,100 χλμ. κάτω από ιδιαίτερα υψηλές θερμοκρασίες. Τέλος καλό όλα καλά; Θα χρειαστεί να περάσει κάποιος καιρός για τα φιλτραριστούν τα εφήμερα συναισθήματα και να αποκρυσταλλωθούν οι εμπειρίες. Μήπως πάλι απλά τα ονειρευτήκαμε; Κείμενο – φωτογραφίες: Άρης Βαγγελάτος • Καμία αίσθηση ανασφάλειας στο πέρασμα της πρώην Γιουκοσλαβίας. •Ο καιρός μας ταλαιπώρησε τελικά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. •Τα διόδια ιδιαίτερα ψηλά σε Σερβία, Σκόπια. Στις άλλες χώρες χρησιμοποιούν τις «βινιέτες». Όμως μόνο στην Αυστρία απαιτείται η αγορά βινιέτας για τη μηχανή. •Το κόστος του ταξιδιού αρκετά μεγάλο με τα μισά χρήματα για βενζίνη και διόδια. •Στη διαδρομή, εκτός Γερμανίας οι μηχανές που συναντήσαμε ήταν ελάχιστες!