Συνέντευξη στον Δημήτρη Διατσίδη, στο Misano, η οποία δημοσιεύτηκε με αρκετές ακόμη φωτογραφίες στο τεύχος #22 του περιοδικού MOTOGP WORLD

Η συζήτηση ξεκίνησε από το θέμα που συζητιέται περισσότερο στο paddock αυτόν τον καιρό: Την ταχύτητα και τη δύναμη της Honda. «Σε αυτήν τη φάση του Πρωταθλήματος δυσκολευόμαστε κάπως και παράλληλα ο Pedrosa είναι στην καλύτερή του κατάσταση, οπότε παρά το ότι η διαφορά είναι αρκετά μεγάλη, πρέπει να περιμένουμε μερικούς αγώνες για να δούμε τι θα συμβεί», λέει ο Lorenzo. Μετά συνεχίζει για το θέμα του ότι η Yamaha έχει ήδη χρησιμοποιήσει περισσότερους κινητήρες από ότι η Honda που έχει πιο «φρέσκους».  Ο συνομιλητής μας φαίνεται και είναι πολύ ψύχραιμος: «Δεν με ανησυχεί τόσο ο αριθμός των κινητήρων. Είναι αλήθεια ότι οι κινητήρες της Honda αντέχουν περισσότερο, αλλά και μεις κάναμε πολύ καλά τους 12 πρώτους αγώνες, κερδίσαμε μια μεγάλη διαφορά και τώρα πρέπει να σκεφτούμε το Πρωτάθλημα», είπε και βέβαια έχει δίκιο στο ότι στο κυνήγι του Τίτλου η υπεροχή της Μ1 στο ξεκίνημα ήταν καθολική. «Βέβαια μπορούμε να τερματίζουμε συνέχεια στην 3η θέση και να το πάρουμε. Όμως αυτός δεν είναι ο στόχος μας. Θέλουμε να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε αγώνες μέχρι το τέλος του Πρωταθλήματος», συμπλήρωσε και το εννοούσε ότι δεν του αρέσουν οι στρατηγικές. Άλλωστε τα τρία τελευταία χρόνια που παρακολουθούμε την πορεία του από πολύ κοντά, έχουμε δει στο βλέμμα του πάντα τη δίψα για τη νίκη. 

Για να αλλάξουμε κλίμα μιλάμε για τον Jorge, ως άτομο. Σε αυτόν τον τρελό κόσμο των τελικών, των ιπποδυνάμεων, των χρημάτων, φαίνεται ότι η sofrology τον βοηθάει να είναι και να φαίνεται ήρεμος. Πως ακριβώς λειτουργεί αυτό στο μυαλό του; «Ο Διαλογισμός ή η sofrology με βοηθάει ώστε να είμαι απόλυτα ήρεμος όταν για παράδειγμα έχω πολύ δουλειά ή όταν τα αποτελέσματα δεν είναι όσο καλά θέλεις. Τότε κάθομαι σε μια καρέκλα, κλείνω τα μάτια μου για 15 ή 20 λεπτά, σχεδόν σαν να κοιμάμαι, αλλά δεν κοιμάμαι και απλά συγκεντρώνομαι στην αναπνοή μου. Με αυτόν τον τρόπο μετά από 20 λεπτά είμαι «φρέσκος» και μπορώ να επιστρέψω στη δουλειά», λέει για τον τρόπο που έχει ανακαλύψει από την πρώτη χρονιά στα MotoGP, τότε που έπεσε πολλές φορές. Τότε η sofrology (λέξη που  προέρχεται από ελληνική ρίζα) που είναι η επιστήμη της εναρμόνισης της συνείδησης, τον βοήθησε σημαντικά. Η τεχνική αυτή δημιουργήθηκε το 1960 από τον νευροφυσίατρο Alfonso Caycedo που εργάστηκε στην Ισπανία. Συγχωνεύει μεθόδους της ανατολής και πραγματικά κλειδιά της ύπνωσης. Ενσωματώνει επίσης αναπνευστικές ασκήσεις, την φυσική και ψυχική των τεχνικών της γιόγκα, του Τσι Κουνγκ και του ζεν, και έχει εξελιχθεί με αυτόν τον τρόπο ως μια δυναμική χαλάρωση. Στόχος της είναι να ενισχύσει την ισορροπία μεταξύ των συναισθημάτων, των σκέψεων και της συμπεριφοράς. 

Και από ότι φάνηκε και πέρυσι με όλα αυτά ο Jorge Lorenzo κατάφερε να  ενισχύσει τη θετική δράση του και να δει τα πράγματα με περισσότερο ρεαλισμό και έτσι να βελτιώσει την αποτελεσματικότητα της δράσης του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που ζήσαμε ήταν η ηρεμία με την οποία αντιμετώπισε το περίφημο πέρασμα του Rossi στην τελευταία στροφή του Montmelo to 2009. 

«Πιστεύεις ότι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά του Jorge του 2008, που είδε την ταχύτητα και την προοπτική του και μετά άρχισε να πέφτει και του Jorge του 2010 που δείχνει ήρεμος και ικανός να κοντρολάρει τη μοτοσυκλέτα, αλλά και τα συναισθήματά του», ήταν η επόμενη ερώτησή μας. Η απάντηση ήρθε απόλυτα ρεαλιστική: «Μπορούμε να πούμε ότι πάντα ήμουν ένας πολύ γρήγορος οδηγός, από το ξεκίνημα της καριέρας μου στο MotoGP, γιατί για παράδειγμα στον πρώτο μου αγώνα στο Κατάρ πήρα την pole position. Έτσι την ταχύτητα πάντα την είχα, αλλά δεν γίνεται να κερδίσεις τον Τίτλο μόνο με την ταχύτητα. Πρέπει να έχεις και άλλα στοιχεία, πρέπει να έχεις υπομονή, σταθερότητα, έλεγχο του μυαλού σου, εμπειρία. Έτσι τώρα είμαι ένας πιο συγκροτημένος οδηγός και γι αυτό έχω καλύτερα αποτελέσματα». 

Και συνέχισε: «Σίγουρα κάποιες φορές είναι δύσκολο να είσαι ήρεμος και να έχεις την υπομονή να τερματίσεις σε έναν αγώνα στην 4η θέση ή την 3η. Γιατί πραγματικά θέλεις να κερδίσεις όλους τους αγώνες. Αλλά δεν γίνεται να κερδίσεις όλους τους αγώνες ενός Πρωταθλήματος, γιατί υπάρχουν πίστες που είναι καλύτερες για τη μοτοσυκλέτα σου, ή έχεις καλύτερες ρυθμίσεις, ή γιατί αισθάνεσαι πιο άνετα σ’ αυτήν την πίστα και τότε μπορείς να κερδίσεις. Αλλά υπάρχουν κάποιες άλλες πίστες που μπορεί να είσαι λίγο χειρότερα και εκεί το σημαντικό είναι να τερματίσεις τον αγώνα, όχι να εκστασιαστείς και να κάνεις κάτι τρελό». Ο ίδιος στις αρχές της χρονιάς είχε πει ότι κάποιες φορές φοβάται ότι παρασύρεται από τον ανταγωνισμό και μπορεί να υπερβάλει, όμως τελικά τα τελευταία αποτελέσματα δείχνουν ότι πράγματι ο Lorenzo είναι πια ωριμότερος. Και ίσως τώρα η λέξη Rossi δεν τον κάνει και τόσο τρελό! «Αυτή η λέξη ΉΤΑΝ το πρόβλημά μου και σίγουρα δεν μπορούσα να τον κερδίσω σε κανένα αγώνα! Γιατί αν έχεις έμμονη ιδέα με ένα άτομο, συγκεντρώνεσαι σε αυτό το άτομο και ξεχνάς τη δουλειά σου, ή αυτό που πρέπει να κάνεις». Το παραδέχεται λοιπόν ότι ο αρχικός του στόχος (όπως και πολλών άλλων) ήταν να κερδίσει τον Rossi. Τώρα λοιπόν αυτή η εμμονή αποτελεί παρελθόν! 

«Ήμουν πάντα ένας άνθρωπος που δεν έδινα σημασία σε κανένα, όχι επειδή δεν είχα σεβασμό σε αυτούς, γιατί αυτοί είναι καταπληκτικοί οδηγοί, είναι οι καλύτεροι στον κόσμο, αλλά γιατί δεν έδινε καμία ενέργεια σε μένα το να σκέφτομαι τους άλλους. Την ενέργειά μου την παίρνω από τη σκέψη του πως θα βελτιώσω τον εαυτό μου», λέει ο Ισπανός για να εξηγήσει αυτό που κάποιοι βλέπουν ως υπεροψία.

Βελτιώνοντας τον εαυτό του, άρχισε από πέρυσι να είναι γρηγορότερος από τον Rossi σε κάποιες πίστες. Αυτό ήταν εξαιρετικά μεγάλη ευχαρίστηση για τον ίδιο: «ΟΚ, είναι ωραίο να είσαι γρηγορότερος από έναν οδηγό που έχει κερδίσει 7 Παγκόσμια Πρωταθλήματα στην κορυφαία κατηγορία. Είναι καλύτερα να κερδίζεις τους καλύτερους οδηγούς της ιστορίας, από το να κερδίζεις τους νορμάλ οδηγούς, αυτό είναι ολοφάνερο. Αλλά δεν έχω τον Valentino σαν θεό, όπως κάποιοι άλλοι οδηγοί στην κατηγορία που έχουν τον Valentino ως τον ανίκητο ή κάτι τέτοιο. Ήρθα στο MotoGP και είπα: «τι πρέπει να κάνω για να γίνω ο καλύτερος» και άρχισα να ανακαλύπτω το τι πρέπει να βελτιώσω. Αυτό ήταν δύσκολο γιατί στο ξεκίνημα έπεσα πολλές φορές και τραυματίστηκα αρκετές φορές, αλλά στο τέλος σιγά – σιγά άρχισα να καταλαβαίνω πως λειτουργεί αυτή η κατηγορία και το πώς θα μπορούσα να γίνω ο καλύτερος». 

Βέβαια πολλοί λένε ότι τουλάχιστον στους πανηγυρισμούς του αντιγράφει τον Valentino και σίγουρα δεν έχει γίνει καλύτερος. Ο Lorenzo εξηγεί τον τρόπο σκέψης του πάνω στο θέμα: «Σε όλη μου τη ζωή προσπαθούσα να είμαι διαφορετικός από τους άλλους, γιατί είναι πολύ βαρετό το να είσαι και να κάνεις τα ίδια πράγματα που κάνουν οι άλλοι. Δεν ξέρω αν θα έκανα τα ίδια και χωρίς να τα έχει κάνει ο Valentino. Μπορεί να τα έκανα εγώ πρώτος και όλοι να έλεγαν ότι εγώ είμαι ο πρώτος, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ο Valentino τα ξεκίνησε πρώτος, έτσι αν συνεχίζω να κάνω τέτοια μερικοί λένε ότι αυτός αντιγράφει τον Valentino, μερικοί που είναι οπαδοί μου λένε «ο Lorenzo είναι ο καλύτερος» και στην μοτοσυκλέτα και στους πανηγυρισμούς και σε όλα. Εγώ όμως ζω τη ζωή μου, δεν ζω τη ζωή των άλλων και αν στους άλλους δεν αρέσω, αυτό δεν με ενδιαφέρει! Έχω πολλούς οπαδούς και αυτή είναι η αίσθηση μου και η αγάπη μου πάει στους οπαδούς μου και όχι σε αυτούς στους οποίους δεν αρέσω!» 

«Οι οπαδοί του Valentino θα είναι οπαδοί του μέχρι να σταματήσει τους αγώνες, αλλά και για αρκετά χρόνια μετά. Οι οπαδοί του Pedrosa θα είναι με το μέρος του Pedrosa. Μερικοί αλλάζουν, αλλά όχι η μεγάλη μάζα. Κάνω τους πανηγυρισμούς γιατί μου αρέσει να το κάνω και να σκέφτομαι πως μπορεί να είναι διασκεδαστικό για μένα και τους ανθρώπους μου και για να ζήσω τη στιγμή και όχι απλά να χαιρετίσω τους θεατές με το χέρι ή τη γροθιά μου. Αυτό είναι κάτι νορμάλ, κάτι βαρετό και εγώ δεν είμαι ένας νορμάλ οδηγός!» Και ίσως τα μαθήματα ηθοποιίας που πήρε στο Λονδίνο τον βοηθούν σε αυτά τα σκετσάκια: «Όχι, απλά προσπαθώ να βγάλω το καλύτερό μου. Δεν είμαι ο Michael Jackson και σίγουρα δεν είμαι ρομπότ, απλά στο σχετικό σκετς με το moonwalk προσπάθησα να κάνω το καλύτερο που μπορούσα».

Σίγουρα ο Jorge Lorenzo δεν είναι ένας νορμάλ οδηγός. Γράφει τη δική του ιστορία και σιγά – σιγά ανεβαίνει και στις λίστες των στατιστικών του MotoGP, αφού μάλιστα από πέρυσι θεωρείται από όλους ένας από τους 4 καλύτερους οδηγούς, τους «fantastic four», όπως λέγονται. Μπορούν αυτοί 4 να κερδίσουν με οποιαδήποτε από τις μοτοσυκλέτες των Honda, Ducati, Yamaha; «Όχι κάθε οδηγός, αλλά μιλώντας για μένα, ήμουν πάντα γρήγορος με ό,τι μοτοσυκλέτα είχα σε όλη την καριέρα μου. Δεν νομίζω ότι θα ήταν μεγάλο πρόβλημα, αν άλλαζα μάρκα. Τώρα βέβαια θέλω να μείνω στην Yamaha γιατί είναι η καλύτερη οικογένεια στο paddock. Είναι πραγματικά μια μεγάλη οικογένεια και είναι αξιαγάπητοι όλοι οι άνθρωποι. Δεν νομίζω ότι οι άλλες μάρκες είναι το ίδιο, έτσι γι αυτό θέλω να συνεχίσω με την Yamaha, αλλά αν μια μέρα πρέπει να αλλάξω, λόγω της απόδοσης ή κάτι τέτοιου, νομίζω ότι θα προσαρμοστώ με τους άλλους», απαντάει ο Ισπανός, δίνοντας συγχρόνως το στίγμα των κινήσεών του στη μεταγραφική σκακιέρα. 

Εδώ μπορούμε να πούμε ότι με τον Stoner να κάνει πρώτος την κίνησή του, τον Rossi να είναι γνωστό ότι θα πήγαινε στην «κόκκινη» ομάδα και τον Pedrosa να μένει στην Honda, μετά τα απανωτά καλά αποτελέσματά του, δεν φαίνεται να μένουν πολλές επιλογές. «Μιλώντας για την Yamaha, θεωρείς ότι από δω και πέρα θα επικεντρωθούν στην εξέλιξη της μοτοσυκλέτας των 1000cc, ακολουθώντας τη δική σου γραμμή;», ρωτήσαμε για να πάρουμε μια άμεση απάντηση: «Το ελπίζω και εύχομαι να το κάνουν και νομίζω ότι πρέπει να το κάνουν. Γιατί αν συμβιβαστούν και μείνουν ευχαριστημένοι με αυτό που έχουμε τώρα, σίγουρα οι άλλες μάρκες θα μας ξεπεράσουν και θα είναι πιο ανταγωνιστικές».

Βέβαια σε μια συζήτηση ενός Έλληνα δημοσιογράφου με τον οδηγό που έχει ως σήμα του την περικεφαλαία των Σπαρτιατών του Λεωνίδα, σίγουρα αυτό το θέμα είναι που πρέπει να κλείσει τη συνομιλία. «Ήξερα την ιστορία της Σπάρτης πριν δω την ταινία «300». Αλλά δεν είναι το ίδιο το να ξέρεις λίγα πράγματα και να δεις αυτήν την ταινία που εξηγούσε το τι έγινε τότε. Το πώς ήταν η ζωή των Σπαρτιατών και όλα για τη μάχη με τους Πέρσες. Μου άρεσε αυτή η ταινία και σκέφτηκα ότι η ζωή μου ήταν αρκετά ανάλογη με αυτή των Σπαρτιατών. Αναλογικά με την απόσταση χρόνου, γιατί σίγουρα η ζωή τους ήταν πολύ σκληρότερη από τη ζωή μου. Η ζωή μου ήταν κάτι που μπορείς να ζήσεις στους καιρούς μας. Οι Σπαρτιάτες προετοίμαζαν τα παιδιά τους από την αρχή, από μικρή ηλικία, κάθε μέρα, στο να γίνουν μαχητές. Και ήταν μια πόλη πολεμιστών. Όλη η ενέργειά τους ήταν στο να ετοιμαστούν για τη μάχη. Και όλη η ενέργεια του πατέρα μου, οικονομικά και πνευματικά ήταν στο να γίνω οδηγός αγώνων. Και στο να με κάνει νούμερο 1».