Ο Θρύλος των Grand Prix Giacomo Agostini ήλθε στην Ελλάδα και οδήγησε στην πίστα των Μεγάρων την προσωπική του MV AGUSTA GP 500!!! Φοβερή τιμή για τον Ελληνικό μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Κείμενο: Μπάμπης Κελάφης

Φωτο: Asset Ogilvy Public Relations, Amazing Studio

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό MOTOGP WORLD τεύχος #66.

Όταν κατά τη διάρκεια του 6ου και τελευταίου αγώνα του ΠΠΤ στα Μέγαρα, ακούσαμε από τον ιδιοκτήτη της πίστας Χρήστο Αναστασιάδη ότι ο Θρύλος των αγώνων και πολύ-πρωταθλητής Giacomo Agostini θα επισκεφθεί την Ελλάδα και θα οδηγήσει στην πίστα... μας φάνηκε πολύ καλό για να είναι αληθινό. Τελικά ήταν και πολύ καλό και αληθινό, έτσι με τη βοήθεια και του OTE TV το Σαββατοκύριακο 31/10 & 1/11 είχαμε την ευκαιρία όχι απλά να θαυμάσουμε από κοντά τον «Ago», αλλά και να μιλήσουμε μαζί του, να δούμε και να ακούσουμε τη μοτοσυκλέτα του - την εκπληκτική και πολύ γρήγορη τότε τρικύλινδρη MV AGUSTA GP 500 που του χάρισε τα περισσότερα πρωταθλήματα στην κορυφαία τότε κατηγορία των 500cc - και τέλος να τον δούμε να την οδηγεί στην πίστα των Μεγάρων! Η ημέρα, το Σάββατο, ξεκίνησε με τη συνέντευξη του Ago με τους δημοσιογράφους και στη συνέχεια στην πίστα, όπου τον περίμενε ένα πλήθος περίπου 200 ατόμων ανάμεσά τους και αρκετοί παλιοί Έλληνες αγωνιζόμενοι όπως οι Δ.Πανανδρέου, Φ.Λέκας, Β.Γουρουνάς, Σ.Φλαμής, Ν.Κονταξάκης, Θ.Χάλαρης, Χ.Τασούλης και άλλοι. Το παρόν έδωσαν και δυο δημοσιογράφοι που ξεκίνησαν την καριέρα τους την εποχή που μεσουρανούσε ο Ago, ο Α.Κόλλιας και ο Κ.Λούβαρης καθώς και αρκετοί θαυμαστές του, παλιοί και νέοι, ανάμεσα τους και η Ελληνική Λέσχη Φιλών Κλασσικής Μοτοσυκλέτας που ανακήρυξε, τιμής ένεκεν, τον Ago επίτιμο μέλος. Αφού μίλησε, φωτογραφήθηκε και έδωσε αυτόγραφο σε σχεδόν όλους, ήρθε η στιγμή να μπει στην πίστα, αφού πρώτα έκανε δυο αναγνωριστικούς γύρους με μια σύγχρονη MV. Μετά από αρκετό σπρώξιμο - βοήθησαν σχεδόν όλοι οι παρόντες παλιοί αγωνιζόμενοι - η MV AGUSTA GP 500 πήρε μπροστά και όσο τη ζέσταινε με κοφτές γκαζιές, γέμισε την πίστα με τον μελωδικά εκκωφαντικό ήχο της. Να σημειώσουμε ότι η αξία της συγκεκριμένης μοτοσυκλέτας έχει εκτιμηθεί στα 600,000€! Μαζί με τον Ago και την MV μπήκαν για λίγους γύρους όλοι οι παρευρισκόμενοι Έλληνες παλιοί αγωνιζόμενοι, τα μέλη της Λέσχης Κλασσικών και αρκετοί από τους παρευρισκόμενους που είχαν φροντίσει να έχουν μαζί τον ανάλογο εξοπλισμό αναβάτη.

Ποια είναι η σημαντικότερη διαφορά στους αγώνες σήμερα με τότε;

«Μια από τις σημαντικότερες διαφορές στους αγώνες GP τότε με τώρα, είναι η ασφάλεια. Τότε, τα μέτρα ασφάλειας στις πίστες ήταν τα βασικά και πολλοί αγώνες γίνονταν σε δημόσιους δρόμους, επίσης, ο εξοπλισμός αναβάτη όπως οι φόρμες και κυρίως τα κράνη, δεν προσέφεραν ουσιαστική προστασία, με αποτέλεσμα στα ατυχήματα που συνέβαιναν στους αγώνες να έχουν νεκρούς. Οδηγούς που συνήθως τους γνώριζες προσωπικά ή ήταν φίλοι σου, όπως οι Renzo Pasolini και Jarno Saarinen που σκοτώθηκαν στην Μόντσα το 1973. Επίσης, η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ και βοηθάει, ιδιαίτερα σήμερα, τους αναβάτες. Βέβαια πάντα υπήρχαν διαφορές στην απόδοση των αναβατών και θα υπάρχουν. Αυτό που παραμένει σημαντικό είναι να είσαι επαγγελματίας».

Έχοντας κατακτήσει την 1η θέση 10 φορές στο ΤΤ Isle of Man, άλλα και έχοντας πρωτοστατήσει στην κατάργησή του από τα GP, πόσο δύσκολο και επικίνδυνο θα έλεγες ότι ήταν το ΤΤ Isle of Man;

«Το ΤΤ ήταν ένας πολύ κουραστικός αγώνας. 6 γύροι των 60 χιλιομέτρων, 360 χιλιόμετρα συνολικά δηλαδή 3 φορές η απόσταση ενός τυπικού αγώνα ΜotoGP! Aυτό είχε σαν αποτέλεσμα την κόπωση και με την κόπωση έρχεται το λάθος και σε έναν αγώνα που γίνεται σε δημόσιους δρόμους, όπως το ΤΤ, το λάθος συνήθως έχει δυσάρεστη κατάληξη. Αυτό έκανε το ΤΤ τρομακτικό, άλλα ταυτόχρονα ήταν και ο πιο συναρπαστικός αγώνας».

Το 1974 αφήσατε την τετράχρονη MV για την υποσχόμενη δίχρονη YAMAHA. Πόσο δύσκολη ήταν αυτή η μετάβαση;

«Η μετάβαση από την τετράχρονη MVAGUSTA στη δίχρονη YAMAHA σίγουρα απαιτούσε προσαρμογή», άλλα δεν τον δυσκόλεψε, όπως χαρακτηριστικά είπε. «Χρειάστηκα περίπου 15 ημέρες κυρίως για να συνηθίσω την έλλειψη του φρένου κινητήρα, αυτό που χρειάστηκε επίσης ήταν να αποδείξω, με μια νίκη, ήταν ότι μπορούσα να νικήσω και με την YAMAHA όπως και έγινε στις ΗΠΑ με την κατάκτηση της 1ης θέσης στον αγώνα DAYTONA 200».

Σε ερώτηση για την καλύτερη και χειρότερη στιγμή της καριέρας του απάντησε ότι: Καλύτερη στιγμή ήταν κάθε φορά που ανέβαινε στο βάθρο νικητής, ιδιαίτερα στην πίστα της Μόντσα. Επίσης σημαντική στιγμή ήταν η κατάκτηση της πρώτης θέσης στον αγώνα Daytona 200 το 1973 με τη δίχρονη YAMAHA και φυσικά η 1η συμμετοχή, σαν Νο2 με τον T. Provini No 1, σε διεθνή αγώνα στην Μόντσα το 1963 με την ομάδα της MORINI. Μια από τις χειρότερες ήταν όταν ενώ ηγείτο του αγώνα με την τρικύλινδρη MV μπροστά από την τετρακύλινδρη HONDA RC181 του Mike Hailwood, βγήκε η αλυσίδα.

Εδώ να πούμε ότι με υπερηφάνεια αναφέρει ότι οι συνολικές του νίκες είναι 311, προσμετρώντας αυτές που πήρε στα 18 Πρωταθλήματα Ιταλίας που έχει πάρει, πέρα από τις 122 νίκες σε GP και τα 15 Πρωταθλήματα εκεί!

Αυτό που ενδεχομένως δεν φαίνεται στις φωτογραφίες είναι η ζωντάνια και η προσωπικότητα του Ago. Ιδιαίτερα ευχάριστος, φιλικός και πρόθυμος να απαντήσει σε κάθε ερώτηση άσχετα με το πόσες φορές είχε ήδη απαντήσει προηγουμένως στην ίδια ερώτηση. Πολύ απλός, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, ευχαριστήθηκε όσο τίποτε άλλο την παραδοσιακή Ελληνική κουζίνα μιας ταβέρνας στην Παιανία. Για τους λίγους που έκαναν τον κόπο να βρεθούν στα Μέγαρα, ήταν ένα μοναδικό Σαββατοκύριακο που θα το συζητάμε για χρόνια.