Καθώς η Yamaha Motor γιορτάζει την 70ή επέτειό της το 2025, η αγωνιστική της κληρονομιά καθορίζεται όχι μόνο από τις μοτοσυκλέτες που έχει κατασκευάσει, αλλά και από τους ανθρώπους και τις ιστορίες που έχουν διαμορφώσει την ιστορία της. Αυτή είναι μία από αυτές τις ιστορίες: μια αγωνιστική μοτοσυκλέτα που συνδέει μια οικογένεια μέσα από τρεις γενιές και ενώνει δύο από τους μεγαλύτερους αθλητικούς θρύλους της Βόρειας Ιρλανδίας.

Η σύνδεση ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970. Ο Joey Dunlop, ένας νέος και αποφασισμένος αναβάτης από τη Βόρεια Ιρλανδία, βρισκόταν στην αρχή μιας καριέρας που θα τον έκανε έναν από τους μεγαλύτερους αναβάτες όλων των εποχών. Είχε τραβήξει την προσοχή του John Rea, ενός παθιασμένου φίλου των αγώνων μοτοσυκλέτας από εργατική τάξη, ο οποίος είχε δημιουργήσει μια επιτυχημένη μεταφορική επιχείρηση. Ο John διέκρινε κάτι ιδιαίτερο στον συμπατριώτη του και, με διάθεση να στηρίξει νέους αναβάτες, αποφάσισε να δημιουργήσει μια ομάδα και να τον χορηγήσει. Το 1975, ο Dunlop εντάχθηκε στην Rea Racing και μια εμβληματική συνεργασία γεννήθηκε.

Αυτή η πίστη σύντομα ανταμείφθηκε. Το 1977, ο Dunlop κατέκτησε την πρώτη του νίκη στο Isle of Man, στον Αγώνα Jubilee TT, οδηγώντας μια TZ750 – την αγωνιστική μοτοσυκλέτα παραγωγής που κυριάρχησε εκείνη την εποχή και έδινε τη δυνατότητα στους ιδιώτες να ανταγωνιστούν τις εργοστασιακές ομάδες. Τρία χρόνια αργότερα, οδήγησε και πάλι μια TZ750 προς μια ιστορική νίκη στο Classic TT του 1980, νικώντας τις κορυφαίες εργοστασιακές μοτοσυκλέτες της εποχής. Από εκείνη τη στιγμή, ο θρύλος του Dunlop μεγάλωσε ακόμη περισσότερο, καθώς κέρδισε συνολικά 26 TT, πέντε Παγκόσμια Πρωταθλήματα Formula TT, 13 North West 200 και 24 νίκες στο Ulster Grand Prix, εδραιώνοντάς τον ως έναν από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών στους αγώνες ταχύτητας.

Ωστόσο, η επιρροή του Dunlop ξεπέρασε κατά πολύ την πίστα. Το ανθρωπιστικό του έργο - με προσωπική παράδοση βοήθειας σε νοσοκομεία και ορφανοτροφεία σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη - αποκάλυψε έναν ταπεινό άνθρωπο που άφηνε έντονη εντύπωση σε όποιον τον συναντούσε. Ανάμεσά τους και ο εγγονός του John, ο Jonathan Rea, ο οποίος θα γινόταν μελλοντικά έξι φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής FIM Superbike.

«Ο παππούς μου ήταν τεράστιος οπαδός των μοτοσυκλετών και βοήθησε να ξεκινήσει την καριέρα του», θυμάται ο Jonathan. Όμως η σύνδεση ανάμεσα στις δύο οικογένειες είναι ακόμη πιο βαθιά: ο πατέρας του Jonathan, Johnny, είχε επίσης αγωνιστεί απέναντι στον Dunlop. Παρόλο που ήταν αντίπαλοι στην πίστα, οι δύο οικογένειες ήταν πολύ δεμένες και περνούσαν πολύ χρόνο μαζί.

Ο Jonathan αναπολεί με αγάπη την παιδική του ηλικία και δεν θα ξεχάσει ποτέ την επιρροή που είχε ο Dunlop πάνω του και στο μηχανοκίνητο αθλητισμό γενικότερα:
«Ο Joey ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αναβάτες που έζησαν ποτέ. Μεγάλωσα μέσα στα paddock των μοτοσυκλετών, όταν ο Joey αγωνιζόταν ακόμα δίπλα στον πατέρα μου και χιλιάδες, χιλιάδες άνθρωποι τον λάτρευαν, όχι μόνο εδώ στην Βόρεια Ιρλανδία αλλά και σε όλο τον κόσμο».

Όταν ο Dunlop σκοτώθηκε τραγικά σε Αγώνα στην Εσθονία στις 2 Ιουλίου 2000, η είδηση συγκλόνισε τον κόσμο των αγώνων και πέρα από αυτόν, υπενθυμίζοντας με οδυνηρό τρόπο ότι ήταν κάτι πολύ περισσότερο από απλός αναβάτης. Ήταν Εθνικός ήρωας και ένα πραγματικό είδωλο.

Εμπνευσμένος από την οικογένειά του και αναβάτες όπως ο Dunlop, ο Jonathan ήξερε από μικρός ότι ήθελε να αγωνιστεί, ένα όνειρο που καλλιεργήθηκε και ενισχύθηκε από τον αγαπημένο του παππού. Ήταν ακόμα παιδί όταν ο John πέθανε και, αν και οι αναμνήσεις του από τον παππού του είναι αμυδρές, όσα θυμάται έχουν μείνει χαραγμένα μέσα του.

«Νομίζω πως ήμουν έξι… ίσως επτά χρονών όταν πέθανε ο παππούς μου, οπότε οι αναμνήσεις μου είναι πολύ θολές», εξηγεί. «Μιλώντας με ανθρώπους του μηχανοκίνητου αθλητισμού που γνώριζαν τον παππού μου, όλοι μιλούν με αγάπη για το πόσο υπέροχος άνθρωπος ήταν», προσθέτει ο Jonathan. «Αλλά θυμάμαι να μου λέει – και αυτό είναι κάτι που κράτησα μέσα μου σε όλη μου την καριέρα – ότι μια μέρα θα γίνω παγκόσμιος πρωταθλητής».

Η ακλόνητη πίστη του παππού του, σε συνδυασμό με τη στήριξη του πατέρα του, τον οδήγησαν στον δρόμο για να γίνει ο πιο επιτυχημένος αναβάτης στην ιστορία του WorldSBK, κατακτώντας έξι συνεχόμενους τίτλους από το 2015 έως το 2020. Σήμερα, στα 38 του, ο Jonathan αγωνίζεται με την ομάδα Pata Maxus Yamaha WorldSBK Official Team και εξακολουθεί να διακατέχεται από την ίδια δίψα και φιλοδοξία, καθώς στοχεύει να προσθέσει κι άλλες νίκες στο εντυπωσιακό του ρεκόρ των 119 νικών και 263 παρουσιών στο βάθρο.

Το τραγικό είναι ότι ο John πέθανε πριν προλάβει να δει τον εγγονό του να πραγματοποιεί τα όνειρά του. «Ο πατέρας μου δεν πρόλαβε να δει τον Jonathan να κερδίζει κάποιον από τους τίτλους του», λέει με συγκίνηση ο Johnny. «Αν σκεφτεί κανείς τι είχε πει από την αρχή - ότι θα τον έκανε παγκόσμιο πρωταθλητή - είναι δύσκολο να το πιστέψεις τώρα που είναι έξι φορές πρωταθλητής».

Αν και ο John δεν πρόλαβε να δει την επιτυχία του εγγονού του, η σύνδεση που είχαν εκείνα τα πρώτα χρόνια της ζωής του Jonathan συνεχίζει να ζει μέσα από τη μοτοσυκλέτα που είχε αγοράσει, η οποία έγινε διάσημη από τον Dunlop: την Yamaha TZ750 του 1979 της Rea Racing.

Η ίδια μοτοσυκλέτα που χάρισε στον Dunlop μια νίκη–σταθμό στο Classic TT του 1980, παραμένει ιδιοκτησία της οικογένειας Rea. Η ιστορία της είναι στενά δεμένη με την οικογένεια. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία αγωνιστική μοτοσυκλέτα - είναι ο σύνδεσμος ανάμεσα στις γενιές. Η επόμενη σύνδεση ήρθε μέσω του ίδιου του Johnny, επιτυχημένου αναβάτη που αγωνίστηκε με αυτή τη μοτοσυκλέτα τη σεζόν του 1985.

«Ήταν ο πατέρας μου που αγόρασε τη μοτοσυκλέτα για τον Joey και η ιστορία της είναι απίστευτη», λέει ο Johnny. «Την οδήγησα για έναν χρόνο και κέρδισα πολλούς Αγώνες σε κλειστές πίστες. Θα έλεγα πως πιθανότατα έχει περισσότερες νίκες από οποιαδήποτε άλλη μοτοσυκλέτα στον κόσμο».

Ωστόσο, η σημασία της για τους Rea ξεπερνά κατά πολύ τα αποτελέσματα. Φροντισμένη με αγάπη, ενσαρκώνει αγαπημένες αναμνήσεις και ιστορική αξία. Όπως λέει ο Jonathan: «Είμαι απίστευτα περήφανος που αυτή η μοτοσυκλέτα παραμένει στην οικογένειά μας. Είναι κομμάτι της οικογενειακής μας κληρονομιάς».

Το 2025, η ιστορία έκλεισε τον κύκλο της όταν ο Jonathan προσκλήθηκε να οδηγήσει την TZ750 που είχε αγοράσει ο παππούς του σχεδόν πέντε δεκαετίες νωρίτερα, στην επετειακή εκδήλωση “Joey 25” στο Ballymoney για τη συμπλήρωση 25 χρόνων από τον θάνατο του Dunlop. Η περίσταση σηματοδότησε την ολοκλήρωση ενός ξεχωριστού ταξιδιού - μια σύνδεση τριών γενεών της οικογένειας Rea, ενωμένων μέσω μιας μοναδικής μοτοσυκλέτας. Οδηγώντας τη μοτοσυκλέτα του παππού του, ο Jonathan συμμετείχε σε μια ειδική παρέλαση στους δρόμους της γενέτειρας του Dunlop, δίπλα σε άλλες εμβληματικές μοτοσυκλέτες της καριέρας του, μπροστά σε πλήθος από θαυμαστές, οικογένεια και συναθλητές.

Ήταν ένας φόρος τιμής αντάξιος ενός αληθινού θρύλου των αγώνων - και μια βαθιά συγκινητική εμπειρία για τον Jonathan:
«Ήταν πραγματικά πολύ, πολύ ωραίο. Όχι μόνο για μένα ως αναβάτη που συμμετείχα στην εκδήλωση, αλλά και για την οικογένεια του Joey. Είμαι σίγουρος ότι και για τους θαυμαστές και για την τοπική κοινωνία του Ballymoney ήταν το ίδιο σημαντικό».

Αλλά δεν ήταν μόνο ένας πρωταθλητής που τιμούσε έναν άλλο. Ήταν κάτι πολύ πιο προσωπικό. Καθώς η μυρωδιά του δίχρονου λαδιού γέμιζε την ατμόσφαιρα, ο Jonathan γύρισε πίσω στον χρόνο. Στις μέρες που μεγάλωνε μέσα στους αγώνες, ανάμεσα σε αναβάτες όπως ο Dunlop και ο πατέρας του, και στην ανεξίτηλη επιρροή του παππού του, του ανθρώπου που πίστεψε σε εκείνον όταν ήταν ακόμα παιδί και τον έθεσε στον δρόμο της επιτυχίας.

Στιγμές σαν κι αυτές είναι σπάνιες, αλλά όταν συμβαίνουν, αποτυπώνουν την καρδιά του μηχανοκίνητου αθλητισμού και υπενθυμίζουν με δύναμη ότι το πραγματικό πνεύμα των αγώνων ζει όχι μόνο στα αποτελέσματα, αλλά στους ανθρώπους, στις σχέσεις και στο πάθος που περνά από γενιά σε γενιά.

Πουθενά αλλού αυτό δεν φάνηκε πιο ξεκάθαρα από ό,τι στο Ballymoney. Καθώς ο Johnny παρακολουθούσε τον γιο του να οδηγεί την ίδια μοτοσυκλέτα με την οποία είχε αγωνιστεί ο ίδιος, εκείνη που είχε αγοράσει ο πατέρας του και που έκανε διάσημη ο Dunlop, η συγκίνηση τον κατέκλυσε.
«Το να τον βλέπω να οδηγεί εκείνη τη μοτοσυκλέτα ήταν απίστευτο», είπε. Κρατώντας τα δάκρυά του μετά την παρέλαση, ο Johnny σκέφτηκε τι θα σήμαινε αυτό για τον John:
«Αν ο πατέρας μου μας έβλεπε από ψηλά, θα ήταν ένας πολύ, πολύ περήφανος άνθρωπος».